«Ποτέ δεν επιθύμησα να γίνω αρεστός στους πολλούς. Αφ' ενός, δεν κάθισα να μάθω τι αρέσει στους πολ

«Ποτέ δεν επιθύμησα να γίνω αρεστός στους πολλούς. Αφ' ενός, δεν κάθισα να μάθω τι αρέσει στους πολ
«Ποτέ δεν επιθύμησα να γίνω αρεστός στους πολλούς. Αφ' ενός, δεν κάθισα να μάθω τι αρέσει στους πολλούς·κι αφ' ετέρου, τα όσα ήξερα εγώ βρίσκονταν μακριά από τη δική τους αντίληψη». Επίκουρος: (341 π.Χ. - 270 π.Χ.)

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013

ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ (Α΄ ΑΝΑΡΤΗΣΗ)

*ΠΙΘΑΝΟΝ ΟΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ «ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ» (ΧΩΡΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΔΥΟ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ), ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΤΕΣ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ, ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΤΕ ΟΜΩΣ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΣΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΛΕΤΗΣΕΤΕ ΤΑ ΚΑΤΩΘΙ ΑΝΕΥ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΠΡΙΣΜΑΤΟΣ. ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΟΤΙ ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟ!

1η ΑΝΑΡΤΗΣΗ (Α, Β, Γ, ΜΕΡΟΣ)
ΜΕΡΟΣ Α'

Μεταμόρφωσις, όπερ και σημαίνει ότι αλλάζω μορφή. Τί εννοούμε ως μορφή όμως?

Ο χώρος που εξερευνά η σύγχρονη επιστήμη είναι νοητός, συνειδησιακός. Η φυσική πραγμτιότητα συμφωνεί με πολύ ακριβή μαθηματικά σχήματα όπως στις θεωρίες της σχετικότητας και της κβαντομηχανικής. Η ακρίβεια αυτών των θεωριών παρέχει μία σχεδόν αφηρημένη ύπαρξη στη φυσική πραγματικότητα. Καθώς ταράζεται το πεδίο ή ψευδοκενό (ψευδό διότι εμπεριέχει δύναμη), δημιουργεί διακυμάνσεις μεγαλύτερης ενέργειας που αναβράζουν σαν φυσαλίδες, κάνοντας τον χωρόχρονο να διαστέλλεται (πληθωρισμός). «Το υπέρψυχρο ψευδοκενό δεν είναι σταθερό, ως εκ τούτου η εκθετική διαστολή (πληθωρισμός) στον συμπαντικό χώρο δεν μπορεί να συνεχιστεί επ’ αόριστον. Τελικά το ψευδοκενό διασπάται μέσω του φαινομένου της σήραγγας. Μέσω αυτής της διαδικασίας τα πεδία Higgs του ψευδοκενού μπορούν να διαπεράσουν το ενεργειακό φράγμα που τα περιβάλλει. Το σπάσιμο όμως του ενεργειακού αυτού φράγματος δεν γίνεται ταυτόχρονα σε όλα τα σημεία του, αλλά με μια διαδικασία που μοιάζει σαν το βρασμό του νερού. Κατά κύματα, φυσαλίδες εμφανίζονται σε τυχαίες νέες θέσεις στο χώρο του ενεργειακού φράγματος. Αρχικά, οι δημιουργούμενες φυσαλίδες είναι μικρές και στη συνέχεια, καθώς το ψευδοκενό διασπάται, οι φυσαλίδες μεγαλώνουν με ταχύτητα που πλησιάζει την ταχύτητα του φωτός. Η διαστολή αυτή συνεχίζεται μέχρι ο όγκος των παραγόμενων φυσαλίδων να γεμίσει όλο το χώρο. Στο εσωτερικό των δημιουργούμενων φυσαλίδων επικρατούν συνθήκες συνηθισμένου κενού, μέσα στο οποίο τα πεδία Higgs έχουν τιμή πάνω ή κοντά στον κύκλο του κενού. Ο ρυθμός με τον οποίο σχηματίζονται οι φυσαλίδες εξαρτάται άμεσα από τις λεπτομέρειες της θεωρίας. Κατά τη διάρκεια αυτού του συμπαντικού αναβρασμού, η ενέργεια των πεδίων Higgs έχει τη δυνατότητα να παράγει σωματίδια μεγάλης ενέργειας, τα οποία συγκρουόμενα μεταξύ τους παράγουν με την σειρά τους άλλα σωματίδια. Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας, είναι η δημιουργία μιας σειράς σωματιδίων πολύ υψηλών θερμοκρασιών, ικανών να δημιουργήσουν αυτό που θεωρούμε σήμερα ως σημείο εκκίνησης της Μεγάλης Έκρηξης» (βλ. Μ. Δανέζης –Σ. Θεοδοσίου «Η Κοσμολογία της Νόησης» σελ. 317 εκδ. Δίαυλος).

Η θεωρία του Higgs δεν είναι μία αληθινή θεωρία, είναι μία θεωρία λιγότερο πλανεμένης λήθης κι αυτό διότι δεν υπάρχει κάποιο ενδιάστατο θεμελιώδες στοιχείο, αλλά το ελάχιστο δυνατό σημείο που μπορεί να αντιληφθούν τα περιορισμένα ανθρώπινα αισθητήρια όργανα της όρασης μέσα στον αδιάστατο κόσμο των δυνάμεων και των ενεργειών. Αυτό που ορίζουμε ως κβάντο και το οποίο λαμβάνει ποικίλες μορφές, υπό την επίδραση συγκεκριμένων παραγόντων και βάση της θέσης και της αντίληψης του παρατηρητή, ο οποίος δεν είναι ανεξάρτητος από το πείραμα, αλλά αντίθετα είναι ενεργός δρων στο πείραμα. Απροσδιοριστία και Ειμαρμένη. Ο λόγος αναφοράς των παραπάνω είναι διττός: Αφενός μας κάνει να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο σαν ένα φράκταλ παζλ γεμάτο συγκεχυμένες πληροφορίες που δομούνται μαθηματικά και συνειδησιακά. Αφετέρου μας δίνει τη δυνατότητα να μετέχουμε στο σπάσιμο του ενεργειακού φράγματος και να λειτουργούμε ως ενεργοί δρώντες στο πείραμα του κόσμου. Σχετικότητα και Πρόνοια.


ΜΕΡΟΣ Β'

Όπως θα αποκαλυφθεί στην πορεία, το παρόν κείμενο δεν αποτελεί ένα αμιγώς φιλοσοφικό/κοσμολογικό κείμενο, αλλά μία πρόταση μεταστροφής του αειπόλιου και ένα σχέδιο εφαρμογής ενός 3ου νέου (;;;) εναλλακτικού σεναρίου δράσης. Θα δούμε παρακάτω τί σημαίνουν αυτά. Προς το παρόν, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε το παιχνίδι των πεσσών και το παιχνίδι των κύβων:

Οι πεσσοί είναι κάτι ανάλογο με το σκάκι, ένα παιχνίδι στρατηγικής, όπου ως βασικό στόχο έχει το να είσαι σε θέση να προβλέπεις την επόμενη κίνηση του αντιπάλου και ταυτόχρονα να υπολογίζεις τις δικές σου μεθεπόμενες κινήσεις, σε έναν συντονισμό πιθανών δυνατοτήτων, με τελικό σκοπό τον εγκλωβισμό του αντίπαλου βασιλιά μετά από μια αιφνίδια –εξαίφνης- κίνηση μάτ. Οι κύβοι είναι κάτι ανάλογο με τα ζάρια, ένα παιχνίδι τακτικής, όπου ως βασικό στόχο έχει την μαθηματική –καίρια- τοποθέτηση των περιεχομένων του παιχνιδιού, σε συνδυασμό πάντα με την αναδίπλωση της μίας δυνατής βεβαιότητας που αναδύεται μέσα από ένα συγκεκριμένο πλήθος απροσδιόριστων πιθανοτήτων. Άλλωστε μην ξεχνάμε τον σκοτεινό που αντηχεί από τα βάθη των αιώνων:

«Αιών παις έστι παίζων πεσσεύων. Παιδός η βασιληίη».
"Ο Χρόνος είναι παιδί που παίζει, παίζοντας πεσσούς. Η βασιλεία ανήκει στο παιδί."
ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ

Μέσα στη φύση, η τελική δυνατότητα που προκύπτει από ένα σύνολο πεπερασμένων μα απροσδιόριστων πιθανοτήτων, αποτυπώνει στην μορφή το είδος που της αναλογεί. Εντελέχεια.
Η μετάβαση του προβλήματος από το φυσικό πεδίο σε ένα βαθύτερο οντολογικό επίπεδο, μας δίνει τη δυνατότητα της σταδιακής ή αιφνίδιας κατανόησης του χρόνου, όπως και την πιθανότητα της νοητικής τουλάχιστον υπέρβασης της διάστασης εκείνης που από τους ανθρώπους ορίζεται ως ανθρώπινος και γήϊνος χρόνος, με προοπτική την αντίληψη του εγκόσμιου και υπερκόσμιου χρόνου, την κατανόηση των ενιαυτών και την συνταύτιση των περιφορών του σφαιροειδούς σώματος –κεφαλή- με την δεξιόστροφη φορά του σφαίρου –σύμπαν-, όπως αναγράφεται και στον πλατωνικό «Τίμαιο». Ετούτη η οδός η «φέρουσα εις την ζωήν» την οποία «ολίγοι είναι οι ευρισκόντες αυτήν», σύμφωνα με τον ευαγγελιστή, είναι η πρώτη αρχή στον μύθο του Τιμάρχου, η οποία συνδέεται με την δεύτερη αρχή της κίνησης στο αόρατο, μέσω της Μονάδος. Φυσικά και αναφερόμαστε στην Στύγα, την οδό του Άϊδου, η οποία συνέχει το θνητό ατενίζοντας το αθάνατο. Για να το πούμε πιο αποκαλυπτικά,  «και σημείον μέγα εφάνη εν τω ουρανώ, γυνή ενδεδυμένη τον ήλιον και η σελήνη υποκάτων των ποδών αυτής και επί της κεφαλής αυτής στέφανος αστέρων δώδεκα». Στο σημείο αυτό, ας θυμηθούμε τις 4 αρχές σύμφωνα με τον Πλούταρχο:


1η αρχή: Ζωή.
2η αρχή: Κίνηση.
3η αρχή: Γένεσις.
4η αρχή: Φθορά.

Την 1η και την 2η τις συνδέει η Μονάς στην περιοχή του Αοράτου. Την 2η και την 3η τις συνδέει ο Νους στην περιοχή του Ήλιου. Την 3η και την 4η τις συνδέει η Φύση στην περιοχή της Σελήνης. Η μετάβαση από την μία περιοχή στην άλλη, δηλώνει αυτό που οι νεοεποχίτες αποκαλούν ως μετάβαση σε μία ανώτερη διάσταση και σε μία ανώτερη συνειδητότητα. Δυστυχώς θα απογοητεύσουμε τους (dark) new agers φίλους μας, διότι το μαγικό ραβδάκι της μάγισσας του παραμυθιού το κρατά η Κίρκη και διότι οι κωδικοί «άμπρα κατάμπρα» και «σουσάμι άνοιξε» έχουν λήξει. Θέλω να πω ότι η όποια συνειδησιακή εξέλιξη ή ανάκληση ανάμνησης, προϋποθέτει εργασία που είναι πολύ δύσκολο να χωρέσει σε κάτι λιγότερο από έναν φιλοσοφικό βίο, κατ’ αναλογία της αποκατάστασης ή ανάστασης της ψυχής που χρειάζεται το λιγότερο 3 φιλοσοφικούς βίους προκειμένου να ολοκληρωθεί. Μην λέμε τα ίδια, τα έχει περιγράψει καλύτερα ο Σωκράτης στον πλατωνικό «Φαίδρο».

ΜΕΡΟΣ Γ'

Η μεταμόρφωση εμπεριέχει το φως και προϋποθέτει την μόρφωση, προκειμένου να μπορέσει το φως να απεγκλωβιστεί και να εκδηλωθεί σε μία άλλη νέα ή παλιά –μετά- μορφή. Κι αυτό κατά την έννοια που δίνει στο φως ο σκοτεινός, θυμίζοντάς μας ότι:

«άνθρωπος εν ευφρόνη φάος άπτεται εαυτώ αποθανών αποσβεσθείς όψεις, ζων δε άπτεται τεθνεώτος εύφων, αποσβεσθείς όψεις εγρηγορός άπτεται εύδοντος».
 "Όταν τα μάτια του σβήνουν, ο άνθρωπος ανάβει φως για τόν εαυτό του μέσα στη νύχτα. Ζωντανός στον ύπνο του, όταν τα μάτια του κλείνουν, αγγίζει τον πεθαμένο, ξύπνιος, αγγίζει αυτόν που κοιμάται".
ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ

Στο απόσπασμα αυτό κρύβεται το νόημα της Ηρακλείτειας φιλοσοφίας όσον αφορά την αποκάλυψη εντός, όπως σε ένα άλλο «μυστήριο» απόσπασμα βρίσκεται το νόημα του αποσυμβολισμού της μεταμόρφωσης στο όρος του Θαβώρ:

«Ένθα δ’ εόντι επανίστασθαι και φύλακας γίνεται εγερτί ζώντων και νεκρών». 
 "Εκεί πέρα, μπροστά σ' αυτόν που είναι, ανασταίνονται και γίνονται άγρυπνοι φύλακες των ζωντανών και των νεκρών". 
ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ

Καθώς ανεμίζει το πέπλο της Κόρης, σχηματίζεται μία χαραμάδα, μέσα από την οποία περνάει μια ακτίνα υπερκόσμιου φωτός που διαθλάται στο κοσμικό κάτοπτρο της Χαθώρ, το οποίο μετεωρίζεται σαν αιώρα ανάμεσα στα κέρατα της. Το φως δυναμώνει καθώς διαχέεται σιωπηλά μέσα στο σκιώδες άντρο, φωτίζοντας αρχέγονα σύμβολα, χαραγμένα μέσα στους οστρεώδεις τοίχους του, σχηματίζοντας με τις ελλάμψεις τους νεοαρχαίες συνειδησιακές πραγματικότητες.
Εκεί ψηλά στον ουρανό, τίποτα πλέον δεν είναι το ίδιο...
Στο σημείο αυτό υπενθυμίζουμε ότι σύμφωνα με τον πλατωνικό «Φαίδρο»:

«Μόνη γαρ πτερούται η του φιλοσόφου διάνοια», διότι «προς γαρ εκείνοις αεί έστι μνήμη κατά δύναμιν».

Επομένως, είναι καιρός να αντιμετωπίσουμε την ύπαρξή μας –τουλάχιστον- εν ψυχή κι όχι –περιοριστικά- εν σώματι. Σύμφωνα με την ελληνική φιλοσοφική παράδοση, η ψυχή είναι διφυής: λογική *αθάνατη* και άλογη *θνητή*. Στην εποχή μας βέβαια, της έχει προστεθεί κι ένα επίκτητο μέρος, ως ξενιστής: το παράλογο μέρος της ψυχής. Αυτού του είδους οι πληροφορίες θα μας φανούν χρήσιμες στο Β’ μέρος του κειμένου, όπου θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε ευρύτερα το «τι παίζει». Προς το παρόν, ας αρκεστούμε στην απλή παρατήρηση ότι η μορφή του ανθρώπου απεικονίζει το είδος της ψυχής του και ότι η μεταμόρφωση των ανθρώπων απεικονίζεται ειδωλικά στο περιβάλλον τους, αρχικά σε κυψελλικό επίπεδο και ευρύτερα σε ένα συλλογικό πεδίο δράσης, συντονισμένο σε κάποια κυματικά όρια συχνοτήτων και κατά κάποιο τρόπο μαγνητισμένο από αυθόρμητες ή μεθοδευμένες επιμέρους σκέψεις και πράψεις. Σαφώς και αναφερόμαστε στο ενεργειακό και αιθερικό πλέγμα της γης!
Όπως αναγράφεται στην «Αποκάλυψη» -μέσα από μία οντολογική οπτική-:
«Και οι 12 πυλώνες ήσαν 12 μαργαρίται, έκαστος των πυλώνων ήτο εξ ενός μαργαρίτου και η πλατεία της πολιτείας, χρυσίον καθάριον, ως ύαλος διαφανής».

Το ανθρώπινο D.N.A. (κωδικός Δανάη) περιλαμβάνει 2 έλικες. Ενδέχεται κάποια εποχή να είχε 12 έλικες, συσχετιζόμενες με το πτέρωμα της ψυχής, το οποίο απώλεσαν τα ανθρώπινα όντα όταν διαχωρίστηκαν σε φύλα και φυλές όταν εξέπεσαν στην ύλη. Αυτή η αναζωπύρωση του νοητικού μέρους της ψυχής, συνεπαγόμενης της εκπύρωσης των ανθών του νοός και της ψυχής, σηματοδοτεί την πορεία της μεταμόρφωσης των ανθρώπων από κουκούλια –σπήλαια- σε πεταλούδες –αναπτέρωση-, όχι μόνον υπό την έννοια της καίριας στιγμιαίας εξυψώσεως του στο Είναι και στο σημείο περιωπής, αλλά ακόμη ευρύτερα, υπό την έννοια της μακροχρόνιας και συχνά κακοτράχηλου πορείας του ανθρώπου σε κάθε ενιαυτό, μέσα από το σχήμα της διατήρησης της οντολογικής μνήμης μέσα στα εγκόλπια ύδατα του κόσμου της γενέσως.
Υπό αυτές τις οπτικές, το Γίγνεσθαι ταυτίζεται με την πλατωνική φορά του Ετέρου ή Θαττερού, με τα ύδατα του ποταμού Αμέλητου, με τα λιμάνια της Οδύσσειας – εξαιρουμένου φυσικά ενός-., με την ηρακλείτεια σκολίη οδό, με το σωκρατικό ρεύμα της Ρέας που οδηγεί μακριά από τον ακήρατο Κορόνοο, με την περιφορά του μικρού ενιαυτού που συνθέτει τον κύκλο του εγκόσμιου χρόνου, καθώς και με το μανιασμένο Νείκος του Εμπεδοκλή που μας σκορπά στο πλήθος απωθώντας μας στις απολήξεις υπόστεγων μυχών, πυλών, άντρων και βόθρων –κατά την έννοια του Φερεκύδη-. Στο σημείο αυτό αρχίζει η πραγματική Τροία της κάθε ψυχής να εκπορθήσει το προσωπικό της Ίλιο, όπως και η αληθινή περιπλάνησή της με προορισμό την κλίνη του Οδυσσέα μέσα στον νοητό λιμένο των ψυχών, την μυθολογική Ιθάκη ή φιλοσοφική Εστία. 

ΑΣΤΕΡΙΩΝ

(Συνεχίζεται...) 



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου